نشانی
دلنشان شد سخنم تا تو قبولش کردی
آری آری سخن عشق نشانی دارد
گفته بودم که نمی شود احساسات و درونیات آدمی را، سفر بی نهایت رویایش را در قالب کلمات درآورد. اما آدم ها طی سالیان دراز یاد گرفته اند که از کلمات برای نزدیک کردن درونیات و تفکرات خود استفاده کنند. برای منتقل کردن مفاهیم ذهنی. هزاران سال قبل از کلمات از نشانه ها استفاده می کردند و هنوز هم این نشانه ها برای رساندن یک معنا استفاده می شوند. چه کسی نمی داند که رنگ سفید یعنی صلح و قلب یعنی محبت و گل یعنی احترام و :دی یعنی لبخند؟
گاهی هم این نشانه ها و کلمات، خاطرات آدمی را دوباره بازآفرینی می کند. کلماتی که عصاره ی گذشته را در خود نگه داری می کنند. کلمات یا نشانه هایی که در اوج یک رابطه رد و بدل شده اند که خود مظهر یک عاطفه ی بی نهایت بوده اند، حامل شور و شوقی بوده اند که مثل همیشه نتوانستند منتقل کنند. این کلمات در اوج ساخته می شوند و همیشه این اوج را تداعی می کنند. این کلمات را ممکن است یک نفر به سادگی نشنود، و یک نفر به سادگی هیچ وقت فراموششان نکند.
