ای بی نیاز
نیازی که نعمت است. نعمتی که مرا به در خانه ات می کشاند.
نیاز که نگویم نعمت. چرا که همه نیاز مندیم. نعمت درک این نیاز است. که شما عطا می فرمایی.
و از آن ها که شایسته نیستند می گیری.
انسان طغیان می کند، آنگاه که خود را بی نیاز ببیند.
و چه کسی است که بی نیاز باشد؟ همه نیاز مندیم ولی یا می بینیم. یا خود را به ندیدن می انگاریم.
هر چه می کشیم از خودمان است و هرچی خوبی است از شما.
سخت است. بروی و بروی و بروی و همه ی پل های پشت سرت را خراب کنی.
بعد بگویی. خب! پشیمانم. بعد دست بلند کنی و بگویی، ببخشید.
لطفا قید نفرمایید. لطفا اثراتش رو بی اثر کنید.
آتشی است که می سوزاند. دست گذاشتی روی آن و می خواهی نسوزی؟
ولیکن بعید نیست. از کریمی بدین بزرگی، عجیب هم نیست. مگر نه آتش گلستان می کند.
و مگر نه بدی را به خوبی تبدیل می کند به شرطش و شروطش؟
به دامان تو باز گشتم. می دانم راهم می دهی!
چون نیاز را دادی که به سوی تو بیایم.
و الا مرا اصلا به این در راهنمایی نمی کردی. که تو خود راهنمای منی به جانب خودت.
نگرانم از آن روزی که دیگر غرق نیل باشم و دیگر ظهر عاشورا هم گذشته باشد.
خدایا، تو خواسته ام را بهتر می دانی، و بر انجامش توانایی.
تو برای بندگانت کافی هستی.
--
پ.ن: خیلی از حرف ها، احادیث یا آیات قرآن بودن.
