ای خاک بر شرم و حیا هنگام پیشانی است این
پنجشنبه, ۲۳ مرداد ۱۳۹۳، ۱۰:۵۸ ق.ظ
جوانی - ای خاک بر شرم و حیا هنگام پیشانی است اینمن از عبارت ما ایرانی ها یا ما فلانی ها یا سایر استریوتایپ ها بدم می آید، اما گاه ناگزیر استفاده می کنم. گاها هم واقعا استفاده ی به جایی است. چرا که ما ایرانی ها، و حتی کمی مصری ها، خلقیاتمان تابعی است از سال های درازی که بر تمدن کهن مان گذشته است و تغییراتی که در این مدت ها طی اتفاقات تاریخی و تاثیر گذار رخ داده است. به هر حال بعضی از امور برای ما ایرانی ها از دیرباز وجود داشته است. برای مثال وجود روحانیت در کنار پادشاهی ها، یا اعتقاد به دین و یا مسئله ی حجاب که این ها همه سابقه ای دیرینه دارد.
می خواستم در مورد شرم ایرانی صحبت کنم. شرم و سایر تعارفات مخصوص این مرز و بوم، که جلوه های زیبایی را در طول تاریخ رقم زده، ولی اثرات مخربی هم بر جای گذاشته است.
می گفتم، ما ایرانی ها شرم مان می شود با واقعیت ها روبرو شویم. ما ایرانی ها، عوضی شرممان می گیرد. سخنانمان در جایشان و نکاتمان در مکانشان نیست.
رسیده است به جایی که ایرانمان دارد بوی تعفن می گیرد و به روی خودمان نمی آوریم. اتفاقی که نیفتاده است همه چیز گل و بلبل است. نیمه ی پر لیوان را ببین پسر جان
هیس، دختر ها که فریاد نمی زنند، تلاش خوبی بود، تا به مسائلی بپردازد، که مثل همیشه مسکوت مانده بود. خودتان شاهد هستید، که هنگام دیدن این فیلم، همگی سرخ و سفید شدیم، و شرممان گل کرد. بعضی هامان شاید گفتیم که چه کارگردان بی پروایی یا حتی بدتر ازین برچسب ها.
دوستان، باید این شرم ها را کنار گذاشت، باید برای حل مشکلات پیرامون خود، مسائل را آنگونه که هست ببینیم. خانواده ها باید با فرزندان خود بعضی از حقایق را در میان بگذراند. اما چگونه؟ باید روش های علمی روانشناسانه را در همه ی خانواده ها نهادینه کرد. یک جوان باید اطلاعات را از منبع درستش بگیرد، بهتر است از این که جامعه خود را و وقایع خود را به وی تحمیل کند و وقتی به خود آییم که دیگر کار از کار گذشته است.
مصادیق این بحث بسیار است که نگارنده بسیار با خود کلنجار رفته است که بحث را کمتر مصداقی کند.
می خواستم در مورد شرم ایرانی صحبت کنم. شرم و سایر تعارفات مخصوص این مرز و بوم، که جلوه های زیبایی را در طول تاریخ رقم زده، ولی اثرات مخربی هم بر جای گذاشته است.
می گفتم، ما ایرانی ها شرم مان می شود با واقعیت ها روبرو شویم. ما ایرانی ها، عوضی شرممان می گیرد. سخنانمان در جایشان و نکاتمان در مکانشان نیست.
رسیده است به جایی که ایرانمان دارد بوی تعفن می گیرد و به روی خودمان نمی آوریم. اتفاقی که نیفتاده است همه چیز گل و بلبل است. نیمه ی پر لیوان را ببین پسر جان
هیس، دختر ها که فریاد نمی زنند، تلاش خوبی بود، تا به مسائلی بپردازد، که مثل همیشه مسکوت مانده بود. خودتان شاهد هستید، که هنگام دیدن این فیلم، همگی سرخ و سفید شدیم، و شرممان گل کرد. بعضی هامان شاید گفتیم که چه کارگردان بی پروایی یا حتی بدتر ازین برچسب ها.
دوستان، باید این شرم ها را کنار گذاشت، باید برای حل مشکلات پیرامون خود، مسائل را آنگونه که هست ببینیم. خانواده ها باید با فرزندان خود بعضی از حقایق را در میان بگذراند. اما چگونه؟ باید روش های علمی روانشناسانه را در همه ی خانواده ها نهادینه کرد. یک جوان باید اطلاعات را از منبع درستش بگیرد، بهتر است از این که جامعه خود را و وقایع خود را به وی تحمیل کند و وقتی به خود آییم که دیگر کار از کار گذشته است.
مصادیق این بحث بسیار است که نگارنده بسیار با خود کلنجار رفته است که بحث را کمتر مصداقی کند.
