شما دوستای مجازی
شمایی که کم و بیش می آین و نظر می دین
شمایی که باید باتون با هزارتا ملاحظه صحبت کنم. باید حواسم باشه دست از پا خطا نکنم
باید یادم باشه اینی که این جاست یعنی برا خودش آدم حسابیه!
نباید کسی رو از خودش برنجونه! نمی تونه به کسی بد و بیراه بگه! نمی تونه با کسی صمیمی بشه!
و حتی نمی تونه حرفاشو درست حسابی بزنه! رک و پوست کنده!
شاید دلیلش این باشه که بین شما چندتا حقیقی هم وجود داره!
به هر حال، الان اومدم بگم خسته ام.
نپرسین چرا!خودم هم نمی دونم.
آن کیست کز روی کرم با من وفاداری کند
بر جای بد کاری چو من یکدم نکوکاری کند
اول به بانگ نای و نی آرد به من پیغام وی
وان گه به یک پیمانه می با من وفاداری کند
پ.ن: شما فارس ها خیلی بی انصاف باید باشین که روزی یه غزل حافظ نخونین