هیچ وقت احساس آدمی و آن لحظه ای که بر وی می گذرد را نمی توان به تصویر کشید، بیان نمود و یا هر جامه ی دیگری بر آن پوشاند و به دیگری فهماند که عمق این احساس تا به کجاست. احساسات و تفکرات آدمی تجربه ایست منحصر به فرد و زمان و مکان! هر چه قدر این لحظه عمیق تر، کلمات و تصاویر از بیانش عاجز تر.
افزون بر این آن گفته یا نوشته نیز که خود اندکی از شراره آتش درون را در خود نهفته است را هم نمی توان به سادگی درک کرد.
چه بسا بیننده ای خموش و در غلیان و دیده ای خرامان و آرام. چه بسیار گفته ای که حال دل نتواند گفت و شنیده ای که به ساعتی نرسیده از یاد می رود. و چه بسا حرفی که ساعت ها خود را به در و دیوار ذهن کوبانده تا عصاره اش در قالب کلمات چکیده شده، اما خواننده ای که حتی به اینجای متن نرسیده. ندانسته که مخاطب که بوده و یا فهمیده اما عنایتی نکرده!
