دو آینه
دو آینه
دست در دست هم که دهند
تکثیر می کنند زیبایی را
و تو را هم در بر گیرد
برق این خوبی ها، روشن شادی ها
تازه خواهی فهمید
نکته ی شاعر را
"زندگی مجذور آینه هاست؟
زندگی گل به توان ابدیت است
زندگی ضرب زمین در ضربان دل ما
زندگی هندسه ی ساده و یکسان نفس هاست؟"
و چه مجالی می ماند سیاهی را؟
و چرا رخت بر تن نکند اندوهم
و فراموش نکند خانه یمان را غم
"ساقیا برخیز و درده جام را
خاک بر سر کن غم ایام را"
"بخت آرام و زمان رام"
زندگی باد به کام
+ می گن که هر فرزندی که به دنیا می آد، نشونه ی اینه که خدا هنوز به آدم ها امید داره.
ربطش رو نمی دونم. ولی به نظرم هر هدیه ای که خدا می ده یعنی اوکی. فورگت ایت. ترای اگین.
حتی با خودم می گم، خب اگه نا امید بود که چرا روزی می ده؟ بگیره تموم بشه بره دیگه!
خیلی وقته که وقت حرف از رسیدن کسی به کسی می شه در بال و پرم نمی گنجم. نمی دونم شاید از وقتی که نرسیدن ها رو دیدم. این قدر شکست عشقی و ناکامی دیدم که دلم واسه یه وصال شیر(ازی)ین تنگ شده!:دی وقتی حلقه ی کسی رو می بینم تو دستش، هر چه قدر هم غریبه باشه، رهگذر باشه شاد می شم. چه برسه بخواد آشنا باشه. چه برسه بخواد دوست باشه. دیگه اگه دو تا دوست باشند واقعا جا داره فلک را سقف بگشایم. :دی
خلاصه این شادی هم از اون شادی هاست که احساس می کنم بعدش می شه دوباره شروع کرد زندگی رو.
راهشون آسوده، پر گل و بی خاشاک :)
پ.ن. چه قدر قشنگه زندگی :)
به قول جمشید: ببین زندگی قشنگیاشو داره!
پ.ن:اینجا رو بخونید، مطلب خیلی قشنگیه
